در دیدگاه اهل معرفت، ظهور حضرت مهدی آنگاه اتفاق خواهد افتاد که نسبت به او احساس نیاز شود. اگر این احساس نیاز به مهدی به طور انفرادی باشد ظهور برای همان شخص به صورت ظهور باطنی اتفاق خواهد افتاد و اگر احساس نیاز همگانی شود ظهور امام علاوه بر ظهور باطنی در ظاهر هم محقق خواهد شد زیرا شرایط برای ظهور و درک امام فراهم خواهد شد. تا وقتی که ما احساس نیاز به امام نداشته باشیم اگر امام هم ظهور کند آش و کاسه همان است که در زمان ائمه قبل بود یعنی جامعه با امام کاری نخواهد داشت و امام در این جامعه منزوی شده و حضورش در چنین جامعه ای بدون استفاده خواهد بود. کسانی که تلقّی آنها از انسان بیش از یک روده دراز نیست هیچگاه به امام نیاز چیدا نخواهند کرد چرا که یک روده پُر کن هم می تواند نیاز آنها را بر طرف کند. اما کسی که از حدّ غریزه بالاتر رفت و انسان را محدود به خور و خواب و خشم و شهوت ندانست نیازی بالاتر از اینها دارد. بعضی ها جامعه را طویله ای مرفّه می خواهند یعنی جامعه ای می خواهند که در آن حیواناتی هستند که به جز خور و خواب و خشم و شهوت اما به صورت مدرن و مکانیزه و مجهز به تکنولوژی چیز دیگری ندارد و برای چنین جامعه ای رئیس جمهورهای کشورهای غیر دینی هم زیادی است بلکه چنین کسانی را می خواهند که در این سطح - و نه بیشتر – نیازشان را بر طرف کند. تا وقتی که جامعه ما گمان میکند که مشکلاتشان با فلان رئیس جمهور و فلان وزیر و ... بر طرف می شود در چنین جامعه ای چشم امیدی به ظهور نمی توان داشت و توقع ظهور امام در چنین جامعه ای خیالی خام بیش نیست. زیرا نیاز این جامعه هنوز نیاز به امام را درک نکرده و همین نشان میدهد که نیازش سطحی و دنیوی آن هم از نوع رفاه طلبی و اشرافی گری است. اما اگر فهمیدیم که مشکلات ما از جای دیگر نشأت گرفته و تنها یک نفر است که می تواند وضعیت نا بسامان ما را سامان دهد و از طرفی نیازهای سطحی خود را ارتقا داده و به نیازهای بالاتر از رفاه طلبی و دنیازدگی برسیم در این هنگام است که می توان شمیم ظهور را استشمام کرد زیرا تا وقتی که این احساس نیاز در ما پدیدار نگردد حتی از ظهور امام هم بهره ای نخواهیم برد و نهایت بهره ای که از امام خواهیم داشت به اندازه آخوند محله مان است لذا در چنین وضعیتی طبق حکمت الهی ظهور هم اتفاق نخواهد افتاد چرا که آب دادن به کسی که احساس تشنگی ندارد بلکه احساس سیرابی نیز می کند جز بی ارزش کردن آب و حتی ایجاد نفرت از آب ثمره ای نخواهد داشت. پس تا توانی تشنگی آور به دست ، تا بجوشد آبت از بالا و پست. انتظار فرج هم که در روایات به خود فرج تعبیر شده زمانی معنا خواهد داشت که نیاز به مولا درک شده باشد وگر نه انتظار و فرج مفهومی نخواهند داشت.